ალბათ პირველ ან მეორე კლასში ვიქნებოდი. ჩვენი ბროლია ძაღლებმა დაგლიჯეს და დიდი ცრემლით და გლოვით დავასაფლავეთ ბაღჩის ბოლოში, კაკლების ქვეშ. მერე რამდენჯერმე მოიყვანეს ჩვენებმა ახალი ლეკვი, მაგრამ ბროლიასნაირი ძაღლი არცერთი გამოდგა. ბოლოს, რთველის პერიოდში კახეთში ყოფნისას ნათესავებთან ვნახეთ პატარა ლეკვი და წამოვიყვანეთ სოფელში. ჯერ კი ბროლია ჯავახიშვილი ვუწოდეთ, „გამშვილებელი“ ოჯახის საპატივცემულოდ, მაგრამ შინ მოყვანილს მამაჩემმა ჯუპა დაუძახა. მე და ჩემი და ჯიუტად „ბროლიას“ ვეძახდით ყავისფერ ძაღლს, მამაჩემი მაინც ჯუპა-ჯუპას ეტყოდა ხოლმე. მერე გავიგე, თურმე მაშინდელი ცეკას მდივნის - ჯუმბერ პატიაშვილის ინიციალები დაურქმევია. ჰოდა, კაი ძაღლი დადგა ეს ჯუპა-ბროლია. ჩეხური მულტფილმი რომ იყო ჩემს ბავშვობაში შავ და თეთრ ძაღლზე, სულ იმ თეთრი ძაღლის აღნაგობა ჰქონდა. საშუალო სიმაღლის იყო და ბანჯგვლიანი დრუნჩი ჰქონდა. რომ დაბერდა, წავიდა და დაიკარგა - ვეღარსად ვნახეთ. მანამდე კი, მეზობელ ძაღლთან მოასწრო შთამომავლობის დატოვება - ზუსტად ჯუპას ასლი ლეკვი ჰყავდათ მეზობლ მაძღარაშვილებს. ეს ლეკვი ჩვენს ეზოშიც შემოდიოდა ხოლმე და გემრიელად თამაშობდნენ ჯუპა-ბროლია და მისი შვილი. მერე ეს ლეკვი ვიღაცამ მოიპარა. მეზობლებს კი არა, ჩვენც ძალიან დაგვწყდა გული...
წუხელ უცნაური სიზმარი მესიზმრა. ეზოში ერთი გაჭაღარავებული ძაღლი მოსულიყო. მეცნოსავით. თითქოს იმანაც მიცნო და შემომხედა. ვუყურებ და ჯუპა-ბროლიას დაკარგული შვილია. დიდი დრო გავიდა მისი დაკარგვიდან. როგორ დაბერებულა, გაჭაღარავებულა და მაინც როგორ მიცნო-მეთქი. რაღაცნაირად, ჩემი ბავშვობისდროინდელი მოგონებების ნაწილი დაბერებული თვალებით მიყურებდა. მაინც მსიამოვნებდა... მერე გამეღვიძა კიდეც.
No comments:
Post a Comment